Onlangs ging ik erop uit om meiden te vinden in Geripan, het dorp waar ik al jaren kom en veel tijd met de kinderen en vrouwen heb doorgebracht, met kinderclub, haakclub en ooit ook Engelse zomercursus voor zo’n 100 kinderen.
Sinds ik het kindercentrum heb neem ik regelmatig de kinderen daar naartoe, een ochtendje weg uit het stof en ruïnes. Maar die dag heb ik een andere missie. zoals de meeste van mijn plannen, broeden die al zo’n paar maanden in mijn gedachten. Ik ga de meiden opzoeken en namen registreren die mee willen doen met Shine programma. Ik kom bij het eerste adres. Nou ja eerst mijn pick-up langs de kant van een zandpad achtergelaten omdat de rest van het pad niet meer begaanbaar is. Oma is heel enthousiast als ze me ziet en maakt direct plaats voor me op het matje waar ze zit. Ik kus haar hand en met haar zware bas stem(van al het roken) moppert ze erop los; dat ik haar in de steek heb gelaten en nooit kom. Afijn dat gemopper ben ik wel gewend, dat is eigenlijk standaard bij elk huishouden waar ik een tijdje niet geweest ben. Ze commandeert de rest om water voor me te halen en moppert stug door over dat ik hun niet help en de buren wel, en vervolgens zegt ze we gaan eten voor je maken, je moet bij ons blijven eten, et cetera, et cetera. De meiden lachen erom hoe oma stug doorgaat en ik elke keer opnieuw probeer te vertellen waarvoor ik kom. Al dat gemopper is uit liefde, neem ik maar aan.
De meiden, Samiya is 14, Rahaf is 12, zijn direct enthousiast als ik ze over Shine lessen en knutselen vertel en gaan graag met me mee om de andere meiden op te trommelen. Onderweg komen hun vriendinnen ons al tegemoet gehuppeld. Bij de rij huizen; de meeste niet afgebouwd, komen er uit alle hoeken en gaten meiden, kinderen en hun moeders. En mijn lijstje met namen word in rap tempo aangevuld. Één van de ouderen meiden bied spontaan aan om de lessen in haar huis te houden en iedereen is het ermee eens. Vijf meiden leiden me verder door het dorp. Een groepje mannen heeft ook wel interesse, kunnen we niet ook lessen geven over het leven, maar dan voor mannen vragen ze. Hévíya Xwede, als God me helpt en ik een knul kan instrueren kunnen we dit misschien ooit weleens doen.
De meiden lopen voor me uit, ze giechelen en smoezen maar slaan geen enkel huis over en zo kunnen we ok de meiden uitnodigen die al lang geleden gestopt zijn met school en bijna nooit ergens aan mee doen. Er zijn vaders die hun meiden niet toe staan om veel aan activiteiten buitenshuis mee te doen, zeker niet zodra ze wat ouder worden. Ze willen ze niet blootstellen en de aandacht van de jongens trekken. Andere meiden die meer vrijheid genieten zeggen dan, ow hun vaders zijn jaloers. Daarom is het zo goed om deze activiteiten ‘veilig’ op het dorp te houden zodat alle meiden mee mogen doen. Her en der omzeilen we de gevaarlijk ogende honden en stappen we over de stroompjes zwarte stinkende drap zoals op de meeste plaatsen in Koerdistan is er geen afvoersysteem en al het water uit de keuken en washok stroomt over straat en tussendoor de huizen en tenten door en vind een weg naar lager gelegen delen van het dorp.
Terug bij Samiya en Rahaf thuis, zit ik even naast moeder buiten in het zonnetje, een geitenlam, het soort met gigantisch lange oren dribbelt wat rond me heen. Van oma is er geen spoor meer te bekennen, die ligt waarschijnlijk binnen een tukje te doen. Het is woensdag de heilige dag waarop niet gewassen word en zo hebben de vrouwen ook eens een keer wat rust.
De volgende dag is het volle bak, bij Julia thuis zitten we met 22 meiden. Er wordt aandachtig geluisterd en er is veel plezier wanneer we aan de handmassages en knutselen beginnen. Vanaf het platte dak komt de buurvrouw ook even meekijken. De vrouwen gunnen de jonge meiden deze middagen maar zouden zelf ook graag meedoen. Wie weet kunnen we binnenkort ook voor hun een groep beginnen.
This post is also available in: English (Engels)