Picknick

We hadden het in ons hoofd gehaald om de kinderen van het kindercentrum mee op een picknick te nemen. Met ruim 120 kinderen is dat nogal een onderneming dus lasten we even een meeting in. Opnieuw weer een hele kudde vaders en moeders over de vloer in het centrum. We praatten hun bij over de afgelopen periode en vroegen om toestemming te geven om de kinderen mee uit te nemen.
Zo gezegd zo gedaan. Op donderdagmiddag begonnen we met de jongste groepen. In vier middagen op een rij zijn alle groepen aan de beurt gekomen. Voor de kinderen was het een echt uitje met de bus mee en ergens op een mooie plek buiten het dorp picknicken. Ze hebben heerlijk gespeeld en nadat de buit op was nog gedanst en daarna weer met z’n allen in de busjes terug naar huis. Voor veel kinderen is dit echt heel speciaal omdat hun ouders hun niet mee uit kunnen nemen. Daarbij speelt ook soms hun Yezidi geloof een rol. Bijvoorbeeld wanneer er iemand in de familie is overleden(ook al is het verre familie) moet iedereen in de rouw en sommige ouders leggen ook jonge kinderen deze regels op. De eerste jaren na de genocide werd er amper iets gevierd.
Nu de tijd wat is verstreken wordt er ook door de oudere garde weer gedanst. Deze keer konden we gelukkig toch nog een familie overtuigen om hun kinderen mee te laten komen op picknick ondanks de rouw.

Ook met de Shine clubs: de tienermeiden zijn we erop uit geweest naar Lalesh. De Yezidi tempel. Voor de Yezidi’s is dit echt een plek om jezelf te kunnen en mogen zijn. Het vieren van hun identiteit en het vernieuwen van hoop.