Het leukste zijn de ochtenden tegenwoordig. De eerste week was ik zo’n twaalf dagen achtereen in touw om alles op poten te zetten met het nieuwe zomer programma in het kindercentrum en met overschrijven van mijn auto. Vanwege de corruptie gaan ze hier nogal grondig te werk. Twee lange ochtenden werkelijk van de ene plek naar de andere te zijn gestuurd, briefje hier, stempeltje daar, contractje zus, formuliertje zo. Een vingerafdruk mag ook niet ontbreken. Nu waren mijn twee vriendinnen en ik eindelijk bij een andere hal beland om het nieuwe kenteken-eigenaarsbewijs te ontvangen. Na weer wat loketjes werden we vriendelijk verzocht om plaats te nemen, over anderhalf uur zou het kenteken afdruk loketje pas opengaan. Na wat heen en weer gebabbel, kregen we een voorkeursbehandeling, zo vaak komen ze op deze plaatsen geen vrouwen tegen en gelukkig konden we na een half uurtje met het nieuwe bewijs naar de auto. De parkeerwacht heeft geloof ik wel acht keer zijn geld bij ons geint. Een ‘gedegen’ systeem tegen fraude, maar aan het eind van de rit vraag je je toch af waar de corruptie werkelijk plaatsvind.
Afijn gewoon weer een ochtend met de kinderen is dan wel een verademing. Na een rondje estafette met hindernissen rent de winnende groep over de binnenplek, klimmen de trappen op en springen naar beneden. Gewoon blij dat ze een spelletje hebben gewonnen.
Tussendoor komen nu ook de meiden voor het vervolg programma van Shine-club van vorig jaar. Het was hun zo bevallen dat ze vroegen om een vervolg. Juf Shelan was er een paar dagen niet, ze is met haar man naar Sinjarom haar trouwakte te regelen. Je snapt wel dat heeft ook nogal wat voeten in de aarde. Afijn zonder Shelan ga ik toch gewoon door met het programma, het gaat over sterke kanten van je karakter, wat er mooi aan is en wat de nadelen kunnen zijn. Een aantal moeilijke begrippen heb ik de avond ervoor nog even met ‘google translate’ vertaald naar het Arabisch, meestal voor hele specifieke begrippen is er geen vertaling in het Shingali koerdisch. Vlak voor de les heb ik ze nog even doorgenomen met meester Jineyt, en ik leer weer heel wat bij. De meiden genieten van de aandacht. Dit is hun beurt, weg van huis, kostbare momenten samen. Van deze tieners zal een groot deel de komende jaren trouwen en zullen ze kunnen terugblikken op deze momenten. Want eenmaal getrouwd met kinderen komen veel vrouwen niet meer zoveel van huis. We doen het telefoon spelletje, een berichtje door fluisteren aan elkaar en aan het eind kijken welk bericht er is overgekomen. Er word veel gelachen nadat er hele andere berichten dan de oorspronkelijke zijn overgebracht.
Wanneer juf Shelan weer terug is, spring ik ook bij in de les voor de kinderen. Ik heb veel lol met de kinderen. We zingen over Godu en Cate. Ze doen enthousiast mee met de bewegingen. Ik zie Hadiya de assistent genieten tussen de kinderen. Ze doet ook gewoon mee met het leren van Engelse gesprekjes en ze helpt de meester ook de boel in het gareel te houden.
Darwish de bus chauffeur rijd in de ochtenden zijn rondjes. Altijd vriendelijk en nooit chagrijnig. Ik weet dat hij de kinderen altijd veilig weer thuis brengt. Hij grinnikt wat als er zo’n vier kinderen op de bijrijderstoel over elkaar heen stuiteren. De rest propt zich achterin, zittend of staand. Het maakt ze niet uit. Een jongetje staat op de treeplank en de deur schuift netjes voor hem dicht. Het past weer net. Uitgelaten kinderen roepen ons goodbye en een stel handen wapperen uit het raam.
En zo gaat dat elke ochtend. De eerste week gaan er ruim 12 grote watermeloenen doorheen. Voldaan gaan we na zo’n ochtend weer naar huis. Tenminste als er geen andere dringende klusjes zijn. Even wat eten klaarmaken of ik schuif bij de familie aan waar ik met mijn klusjes ben gestrand. Na de middag houd ik me koest. Aanpassen aan de warmte en het ritme van de gemeenschap is het eerste wat ik heb geleerd in mijn tijd in het midden oosten. In de namiddag heb ik meestal wel wat te doen. Borduurmiddag met een aantal meiden of nog even naar Dohuk scheuren om wat materiaal voor de knutsel activiteiten van de meidenclubs. Niet iedereen houd zo’n ritme aan. Veel werkeloze jongeren slapen pas onder de ochtend en liggen nog midden in huis te slapen als ik mijn vriendinnen op zoek.
This post is also available in: English (Engels)