Moqimi gaat door

Memati

Vanochtend ben ik met wat knutselspullen van huis gegaan en ben ik even bij Vian en Nisreen thuis. Hun moeder is buitenshuis gaan werken en ze zijn met z’n vieren thuis. Ik stel voor om blikken te versieren met houtjes. De lijmpistolen vind Memati reuze interessant dus hij wil ook wel een blik in elkaar knutselen. Het ventje is twee dagen geleden door het oog van de naald gekropen. Eigenhandig had hij de waterkoeler bijgevuld met water en per ongeluk over de motor gesproeid. Hij kreeg terwijl hij in een plas water stond de volle por elektrisch door zich heen. Na zes uur buiten het westen te zijn geweest kwam hij beetje bij beetje weer bij. Na nog een halve dag herkende hij zijn familie weer. Door bloedtransfusie is zijn lijf gelukkig weer aan de praat gegaan. Zijn nieren hebben een flinke klap gehad, maar gelukkig doen ze het allebei weer. Hij heeft veel geslapen, zegt ie dus hij kan er weer tegenaan. Monter begint hij te lijmen.

Memati is ontzettend blij dat hij ook mee mag doen met het zomerprogramma in het centrum. Twee dagen later is hij nergens te bekennen wanneer ik hem op kom halen. Anderhalf uur later zie ik hem langs de kant van de weg als ik weg rijd van het centrum. Hij is lopend naar het centrum gekomen en heeft er al 4 km opzitten in de volle zon. Hij wou zo graag komen, en besloot maar aan de wandel te gaan nadat hij de bus gemist had. Het advies van de dokter om rustig aan te doen en uit de zon te blijven was aan dovemansoren gericht.

Vian en Nisreen zijn helemaal aan het borduren geslagen. Ze vinden het heel leuk en zijn blij om zo wat bij te verdienen. Nu de meiden met de ‘borduurtassen-handel’ bezig zijn, komen ze regelmatig bij mij thuis. Memati is vaak ook van de partij. Hij is druk in de weer met de autootjes en probeert vriendschap te sluiten met de hondjes die een beetje bang voor hem zijn als de autootjes door de kamer vliegen. Met Nisreen lees ik samen het boek over Ruby en haar zorgen. Ik zie dat ze het verhaal in haar opneemt. Het gaat over je zorgen delen met iemand die je kunt vertrouwen… Mimati wil natuurlijk ook een verhaal, hij geniet ontzettend van de tijd samen. De bange hond zit heerlijk tegen me aan gekropen en Memati aan de andere kant met het boek.

Aline

Aline springt een gat in de lucht als ze hoort dat ze ook mee mag naar het centrum. We zijn samen aan het eten. Tussendoor blijft Aline herhalen hoe blij ze is, mama ik ben zo blij dat ik mee mag doen, mama ik ga vanavond op tijd naar bed zodat ik morgen op tijd op kan staan en gereed ben als de bus komt. Ook als ik haar de volgende dag in het centrum tegenkom is haar enthousiasme niet te stoppen. Ze doet vol overgave mee met de liedjes en ook tijdens ‘gesprekjes-tijd’ doet ze leuk mee samen met haar buurmeisjes. Onlangs kwam meester Jineyt één van de ouders van de kinderen tegen. Hij zei: “Mijn kinderen praten tegenwoordig Engels tegen elkaar onder het eten. Ze zijn dan de gesprekjes aan het oefenen. Ik vroeg ze waar ze dat geleerd hadden. Ik vind het echt goed dat ze Engels leren praten bij jullie. Op school leren ze dat niet.”