Mag ik dit meenemen voor mijn broertje, nou eigenlijk mijn neefje. Ik hou heel erg van hem, hij woont bij ons want hij mag zijn moeder een jaar niet zien. Hij is nu bijna één jaar. Ze hadden eerder andere baby’s maar die zijn heel jong al gestorven. Daarom mag ze deze baby niet zien anders zou hij ook kunnen overlijden. Ook de andere meiden kijken op, hoezo mag hij zijn moeder niet zien, hij is nog zo klein. Het is één van de vele manieren waar op Yezidi’s een oplossing zoeken in de spirituele hoek. Dit kind heeft geen lichamelijke mankementen. De andere baby’s hadden achteraf gezien allemaal hartafwijkingen die niet tijdig ontdekt werden. Logica van oorzaak en effect waar in de westerse wereld nogal veel nadruk op ligt is hier vaak ver te zoeken. Gelukkig is het jaar bijna voorbij en mag Farej binnenkort zijn moeder zien. Maar zal voorlopig nog bij zijn oom in het gezin opgroeien. Dus tot dan kan Maram die al dertien is en niet naar school gaat, hem elke dag vertroetelen. Maram vind het overigens echt heel leuk om bij mij thuis langs te komen.” Enne waar slaap je dan? Mag ik die kamer eens zien, ik ben gewoon nieuwsgierig. Wij slapen allemaal samen op de vloer maar jij bent alleen. “ Ze bekijkt de kamer waar ik slaap. “Ooh zo’n dik matras, oh wat heerlijk, kijk jij hebt ook een wollen dekbed net als ons. Ja dat heb je wel nodig, het is koud en je bent alleen.” Alleen wonen is voor de meesten hier in de omgeving een vreemd begrip. Dat bestaat gewoon niet, maar omdat ik een buitenlander ben, word het wel geaccepteerd.
This post is also available in: English (Engels)